Ik ben aan het experimenteren met ICM om te kijken of ik kan achterhalen wat ik nu eigenlijk zie tijdens een Ménière aanval. De eerste vraag die ik mij stel is die van zie ik eigenlijk wel wat of denk ik dat ik wat zie, je hersenen doen namelijk soms vreemde dingen. Zie ik kleur of juist niet. De foto’s die ik maak bespreek ik in een lotgenoten contactgroep en wil ik ook graag met jullie delen.
Ik heb de beelden op me in laten werken. Vooral de beelden waar de horizon scheef loopt (of waar het helemaal onduidelijk is wat onder en boven is) werken vervreemdend. Ook merk ik dat mijn ogen zoeken naar houvast: ik denk iets te herkennen, maar dan toch weer niet. De beelden werken goed samen, als serie. Dat geeft de beelden als het ware ‘beweging’. Als ik deze serie tot mijn beschikking had in een expositie, zou ik ze groot laten afdrukken, 80×60 of zo en ze vervolgens in een cirkel midden in de ruimte ophangen. Zodat de kijker ‘erin’ kan gaan staan. Overigens ben ik benieuwd wat het toevoegen van kleur met de beleving doet; in zwart-wit geven ze me in elk geval een gevoel van ‘geen grip hebben’, ‘verwarring’, ‘ondersteboven’.
Bedankt voor je reactie, ik hoor wat je zegt en begrijpt wat je beschrijft, dit is precies wat er in mijn hoofd gebeurt. Op een moment van een aanval heb ik geen enkele houvast en weet ik mij totaal niet te oriënteren. Hier is niet zozeer het toevoegen van kleuren maar meer een zoektocht van mij naar wat ik daadwerkelijk zie, ik ben er nog steeds niet uit en mogelijk ga ik er ook niet uitkomen. Ik ben het wel met je eens dat voor een willekeurige kijker een zwart/wit beeld een meer wazig beeld geeft. Of dit mijn realiteit is maakt daarvoor niet uit.